世运文库
世界语文学新秀胡圣昊
世界语文学新秀胡圣昊
发布日期：2023-01-31 15:17
文/Ardo
最近，在世界语文坛出现了一个中国人的名字：胡圣昊（Hu Shenghao）。从2021年开始，他每年用世界语翻译出版一本世界文学名著，引起了全球世界语读者的关注和好评。
不久前，在写有关英国作家埃德温·艾勃特科幻名著《平面国》世界语译本出版信息的时候，看到该书的世界语翻译者署名Hu Shenghao, 因为没有关于译者更多信息，我猜测他是海外华人，将他的名字音译为胡圣昊，中国报道世界语网的陈吉主任审稿时也问起此人的情况，为海外华人中有这样的世界语人才而倍感欣慰。几天后，北京举办中日韩越青年世界语研讨会活动，我在网络视频截图中发现了他的名字，还有他的截图照片，没想到他竟然是一位青年才俊。我通过微信向北京青年世界语者赵文琪询问他的情况，文琪很快确认了此事，而且他的中文名就是胡圣昊。
胡圣昊1998年生于湖北天门市，2015年9月入湖北理工学院英语专业学习，2019年考取华中师范大学英语语言文学专业硕士研究生。因学习成绩优异，被誉为“学习之星”，曾多次获得全国和湖北省大学生英语翻译、写作竞赛特等奖和一等奖，湖北省翻译大赛法语组一等奖，通过了教师资格考试和全国翻译专业资格（水平）考试，多次被评为“优秀学生”。2018年参加湖北省高校优秀大学生海外游学计划赴剑桥大学交流学习。
在华中师范大学读研究生期间，胡圣昊积极参与导师的科研项目、学术会议和交流活动，发表学术论文六篇，获硕士研究生国家奖学金、优秀硕士学位论文、优秀研究生标兵、第八届华中高校研究生笔译大赛一等奖等多项荣誉。他还获得了翻译专业资格英语二级笔译、法语三级笔译证书、法语学习文凭B2等级等。他在2012年通过《英语周报》知道并开始接触世界语，分别于2019年、2022年获得世界语C1和C2证书。现就读于英国伦敦大学玛丽王后学院，攻读比较文学专业博士。
他从2020年开始尝试进行世界语文学创作和翻译，并于2021年从法语把儒勒·凡尔纳的长篇科幻小说《地心游记》（Vojaĝo al la centro de la tero）翻译成世界语出版（比利时Eldonejo Libera），同年在《一月间》（Monato）杂志发表短篇小说《年夜饭》（La Familia vespermanĝo）。2022年6月，他又从英语把英国作家艾德温·阿伯特的科幻小说《平面国》（Platlando）翻译成世界语出版（比利时Eldonejo Libera）。
这两本世界文学名著翻译成世界语出版，在世界语文坛引起广泛关注，得到了读者的好评。西方国家的文学名著经东方人之手直接从英文和法文原著翻译成世界语，在世界文学史上也是难能可贵的，在世界文学翻译和比较文学研究方面产生了很大的影响，充分体现了文学经典的翻译在东西方文化交流中的重要性，同时也表明了世界语在文学翻译和文化交流中所发挥的重要作用。
图一：儒勒·凡尔纳《地心游记》世界语版 图二：艾德温·阿伯特《平面国》世界语版
附：胡圣昊原创短篇小说《年夜饭》：
NOVELO
La familia vespermanĝo
La Printempa Festo, kiu okazas en la unua tago de la unua monato laŭ la luna kalendaro, estas tre grava tago por ĉinoj, kaj ĉi-okaze preskaŭ ĉiuj familianoj reunuiĝas por kune ĝui familian vespermanĝon kaj celebri la alvenon de nova jaro. Ja pro tiu kialo, mi revenis al la hejmo, kiu troviĝas en Wuhan, la ĉefurbo de Hubei-provinco, por pasigi la feston.
Kiam mi alvenis hejmen malgraŭ longa distanco, jam estis la 21a de januaro. Ĉar la Festo de 2020 estis ĝuste en la 25a de januaro, restis nur kvar tagoj antaŭ la novjara vespermanĝo. Pro manko de sufiĉa tempo kaj multeco de homoj, mia avino decidis mendi kelkajn bongustajn pladojn ĉe restoracio, kiu situas tuj malantaŭ nia domo. Ĉi tiujn detalojn ŝi mem diris al mi, kiam mi, demetinte la bagaĝon kaj sidiĝinte sur sofon, parolis kun ŝi pri io kaj alio.
„Ankaŭ viaj geonkloj kaj kuzino revenos hejmen ĉi-jare”, ŝi diris. „Ili telefone diris al mi hieraŭ vespere, ke ili alvenos morgaŭ matene. Mi kaj via avo jam maljuniĝis, kaj viaj gepatroj estas tre okupitaj pri sia laboro. Pretigi bonan vespermanĝon estas tre malfacile kaj penige por ni ĉiuj. Pro tio, mi interkonsiliĝis kun via patro, ke ni mendos dek pladojn ŝatatajn de ĉiuj, kaj li jesis pri tio. Kiam ili revenos, ni kune konsultos la menuon kaj decidos, kiujn pladojn ni mendos.”
„Faru ĉion laŭ via bontrovo, avinjo. Mi pensas, ke estas inde vin senigi je peza laboro okaze de la Nova Jaro. Se la manĝo plaĉos al ĉiuj, ne gravas, ĉu ĝi kostos multe aŭ ne.”
Do ni interkonsentis pri la afero. En la sekvanta tago, la geonkloj kaj kuzino revenis hejmen, kiam ni jam purigis la tutan domon. Ili ne plendis pri la laciga vojaĝo; male, mia onklo diris, ke kvankam lia kuzo plurfoje avertis ilin kontraŭ la danĝero de la viruso, kiu cirkulas en Wuhan, ili, precipe li mem, insistis pri reiro.
Mia avino parolis al la onklo pri la vespermanĝo, kaj li, kune kun ŝi kaj mia patro, elektis kaj mendis entute dek pladojn ĉe la restoracio. La afero estis plenumita, kaj restis nenio por fari. Tuttage ni sidis en la ĉambro kaj babilis unu kun alia pri ĉio, kio okazis post la lastfoja renkontiĝo.
En la antaŭvespero de la Printempa Festo, ni kune manĝis la bone pretigitan vespermanĝon. Ni volis manĝi ĉe la restoracio, sed publika amasiĝo estis malpermesita de la registaro. Tial ni ne havis elekton alian ol porti ĉiujn pladojn hejmen, kaj ili okupis la tutan manĝtablon. Meze de la tablo estis granda poto, en kiu estis kuiritaj frandindaj bovaĵoj. Ĉirkaŭ ĝi metiĝis kelkaj teleroj, sur kiuj sterniĝis diversaj bongustaj pladoj. Ni ĉetabliĝis laŭ vico kaj diris reciproke kelkajn vortojn de bona deziro.
„Kio ajn jam okazis, ni manĝu laŭplaĉe! Supozeble vi jam sentas malsaton”, diris mia avino. Ŝi prenis pecon da bovaĵo kaj metis ĝin en la bovlon de la avo. La onklo, surhavante maskon, prenis iom el ĉiu plado en du grandajn bovlojn kaj tuj haste sin retiris en sian ĉambron.
„Kial ili sin enfermas en la ĉambro anstataŭ manĝi kune kun ni?” demandis mia patro, kiu ĵus revenis de sia laborejo kaj sciis nenion pri la situacio.
„Ĉi-matene, la bofratino sentis malfacilan spiradon. La frato sendis ŝin al hospitalo, kaj oni ŝin retenis tie ...” eksplikis mia avino kun suspiro.
Antaŭ ol ŝi finis diri tion, mia patrino surprizite intermetis: „Ĉu oni pensis, ke ŝin trafis la viruso?”
„Neeble!” replikis mia avino kun firma tono. „La bofratino diris al mi antaŭ enhospitaliĝo, ke ŝi parolis al neniu survoje. Kiel ŝi povus esti infektita!”
„Do ja kio okazis?” diris mia patro. En lia tono mi rekonis, ke li sentas ekscesan maltrankvilon.
„Ni ankoraŭ ne sciis. Mi esperas, ke la Nova Jaro ne alportos al ni misfortunon.” Parolante, mia avino turnis sian rigardon al la diaj statuoj starantaj sur la preĝtablo.
Dume mia avo, surda kaj tial neatentema al ĉio okazanta ĉirkaŭ li, atakis la pecon de bovaĵo per siaj manĝbastonetoj. Tamen al mi mankis apetito, kaj mi nur trinkis iom da biero. Eble nur en ebrieco oni renkontas nenion malagrablan. Antaŭe mi ridis pri nesciado de mia avo, sed tiumomente mi ekadmiris lin, kiu nur ĝuis frandaĵon kaj ne zorgis pri la reala vivo.
„Nenio malbona okazos!” mi ekparolis por konsoli ĉiujn. „Ekde hodiaŭ ni ne eldomiĝu, kaj malsano certe ne trafos nin.”
„Tamen mi devas labori! Iu en la kompanio diris, ke la trafiko estos limigita, kaj ke nur kelkaj vojoj estos malfermitaj. Se tio okazos, estos tre malfacile por mi iri al la laborejo”, plendis mia patro kun malkontenta tono, sulkante siajn brovojn.
„Vi devas bone zorgi pri vi mem. En la kompanio estas multaj laborantoj, kiuj kontaktas multajn homojn vizaĝon al vizaĝo ĉiutage, kaj vi ne scias, ĉu ili estas ĉiuj sanaj aŭ ne”, atentigis mia avino.
Mia patro ne respondis. La avo jam konsumis la bongustaĵon en sia bovlo kaj demetis siajn manĝbastonetojn. Rigardante nin kun miro, li mallaŭte demandis: „Kial vi ne manĝas? Ĉi tiuj pladoj baldaŭ malvarmiĝos.”
Ĵetante rigardon unu al alia, ni komencis manĝadon. Ni silentiĝis, kaj neniu parolis. La vaporo leviĝanta el la poto preskaŭ blindigis miajn okulojn, tiel ke mi apenaŭ povis vidi klare la vizaĝon de la avino, kiu sidis fronte al mi. Mi metis pecon da fiŝaĵo en la bovlon kaj ĝin gustumis. Verdire, ĝi estis sufiĉe mola kaj spica, sed pro ia kaŭzo mi sentis nek malsaton nek manĝemon. Tamen necesis manĝi, se eĉ nur iomete, ĉar laŭkrede novjara vespermanĝo alportos al homoj feliĉon kaj fortunon.
La onklo eliris el la ĉambro kaj rapide ekprenis du bovlojn da rizaĵo de sur la tablo. Farante tion, li diris al la avino: „Oni ĵus telefonis el la hospitalo, dirante ke ŝia sanstato jam pliboniĝis iomete, sed ŝi ankoraŭ devas resti tie por du semajnoj. Morgaŭ mi portigos kelkajn necesaĵojn al ŝi.”
Aŭskultante, mia avino ne respondis, kvazaŭ pensante pri io alia. Ŝajne vekiĝinte el sia meditado, ŝi demandis: „Laŭdire oni efektivigos kvarantenon morgaŭ. Ĉu vi povos eldomiĝi?”
„Mi kontaktos komunuman laboranton, kiu certe helpos min transporti objektojn.” Dirinte tion, la onklo hastis en la ĉambron.
„Ĉu vi povas peti forpermeson de via estro? La situacio estas tre danĝera kaj maltrankviliga. Estos bone kaj sekure, se vi povos resti hejme dum pluraj tagoj. Kiam la situacio pliboniĝos, vi povos rekomenci vian laboron”, diris la avino al mia patro.
„Neeble. Hodiaŭ la estro diris, ke ĉiu dungito restu ĉe sia posteno malgraŭ la malfavora situacio. Forestado estas absolute malpermesata.”
„Ĉi-okaze vi devas kontakti kiel eble plej malmulte da homoj.”
Mia patro eligis sonon tra la naztruoj anstataŭ diri ion. Ŝajne konsciinte ion, li diris al la avino: „Ĉar ekde morgaŭ vi ne povos eldomiĝi por aĉeti manĝaĵojn, mi aĉetos tion, kio mankos hejme. Nur diru al mi ĉiutage, kio necesas al ni.”
„Ĉu tio ne estos tro peniga por vi? Vi devos hasti al ĉiovendejo post laborado.”
„Tio ne gravas. Nur se vi estos sanaj, mi volos preni sur min ĉian familian respondecon. La situacio ne daŭre malboniĝos, kaj la malfacilaĵoj estas portempaj.”
„Se nur tiel estus!”
Post kiam ni finis la vespermanĝon, mi kaj la avino kune ordigis la tablon kaj seĝojn, dum la gepatroj metis la nekonsumitajn pladojn en la fridujon kaj lavis la manĝilaron. La avo, sidante komforte sur la sofo, spektis la televidajn programerojn.
La avino bruligis kelkajn incensbastonetojn kaj plantinte ilin en la forneton antaŭ la diaj statuoj, ŝi mallaŭte preĝis: „Baldaŭ venos nova jaro. Mi esperas, ke Vi benos ĉiujn familianojn dum la jaro, por ke neniu fariĝu malsana.” La rito estis plenumita kun pieco, kaj restis nenio farenda.
Mi sidiĝis sur la sofon kaj rigardis eksteren tra la fenestroj. Laŭkutime oni bruligas artfajraĵojn, kiuj briligas la tutan ĉielon, sed ĉi tiu jaro ŝajne estis escepto. Mi povis rimarki nur la mallumon, sed videblis en kelkaj lokoj palaj lumoj de ŝaltitaj lampoj.
„Kiam vi reiros al la universitato?” Fininte sian aferon, la patro sidiĝis apud mi kaj demandis.
„Mi ankoraŭ ne scias. Estas eble, ke en tia situacio mi devos reiri pli malfrue. Ni devas atendi ĝis la tago, kiam la viruso malaperos. Vi scias, ke neniu povas foriri el la urbo.”
Li balancis la kapon kaj diris nenion. Ankaŭ la patrino kaj avino sidiĝis, plenuminte sian ĉiutagan mastrumadon.
„Ne sentu deprimon. Espereble ĉio boniĝos en la venonta jaro”, diris la avino.
„Jes, tio estas senduba. Ni devas kredi tion”, eĥis la patrino.
Ni silentiĝis, kaj ŝajnis, ke neniu el ni volas rompi la silenton.
HU Shenghao
Hu Shenghao estas magistra studento, kiu studas la anglalingvan literaturon ĉe la Normala Universitato de Centra Ĉinio.
Tiu ĉi teksto aperis en la presita kaj en la PDF-forma versioj de Monato en la jarkolekto 2021, numero 11, p. 29.
Per tiu ĉi teksto ĝia aŭtoro partoprenas en la konkurso „Premio Paul Gubbins por Nova Ĵurnalisma Talento”.
Tiu ĉi artikolo povas esti libere kopiita aŭ tradukita por nekomercaj celoj, se oni mencias la fonton: Artikolo de Hu Shenghao el MONATO (www.monato.be).
分享到：